Chłopiec w pasiastej piżamie

Na temat holokaustu nakręcono potężną ilość filmów. Żaden nie pokazał nam tego problemu tak, jak ekranizacja książki Johna Boyne nakręcona przez Marka Hermana. Film pokazuje prześladowania Żydów z perspektywy ośmioletniego, nie mającego jeszcze wielkich doświadczeń życiowych chłopca imieniem Bruno. Mieszka on z rodziną w Berlinie. Pewnego dnia jego ojciec, który jest oficerem w niemieckiej armii dostaje awans. Zostaje dowódcą obozu zagłady. Bruno wraz z rodziną przeprowadza się na wieś. Chłopiec nie ma się z kim bawić, nie może się odnaleźć w nowej sytuacji. Jego dnie wypełnione są nudą. Ta sytuacja zmienia się, gdy zauważa przez okno swojego pokoju „farmę” z dziwnymi robotnikami w pasiastych piżamach. Bruno jako typowy chłopiec chce samodzielnie poznawać świat, dlatego łamie zakazy rodziców, wychodzi z domu przez tylne drzwi i wyrusza w kierunku „farmy”. Spotyka tam chłopca o imieniu Szmul. Jest to Żyd, który jest zamknięty w obozie wraz z rodziną. Chłopcy nawiązują „zakazaną” przyjaźń. Bruno odwiedza codziennie Szmula i rozmawia z nim przez drut kolczasty.

Kolejnym wątkiem filmu są zmiany zachodzące w członkach rodziny Bruna. Ojciec SS-man, który uważa Żydów za podludzi, morduje ich i staje się zobojętniały na uczucia innych, nawet swojej rodziny. Jego żona, kiedy się dowiaduje, że jej mąż z zimną krwią morduje ludzi, nie może sobie z tym poradzić. Interesującą postacią jest siostra Bruna. Propaganda Hitlerowskich Niemiec wpajana przez rodziców bardzo mocno oddziałuje na nią. Dochodzi to do tego, że wymienia swoje lalki na plakaty propagandowe. Ciekawą sceną jest ta, w której Bruno opatrywany jest przez Żyda, który jest sługą w ich domu. Bruno spadł z huśtawki. Matka, która zastała tą sytuacje mocno się zastanawia czy podziękować Żydowi. Film jest napędzany przez aktorów grających główne role. Asę Butterfielda i Jacka Scanlona. Pozostali członkowie obsady oraz muzyka stanowią tło, które dopełnia całość historii i są niezbędne.

Zauważalny jest brak realizmu w przedstawionym przez reżysera świecie. Wątpię, żeby przy ogrodzeniach brakowało wieży strażniczych. Również wykonanie podkopu pod siatką nie powinno być czymś trudnym. Cała sprawa polega na tym, że w tej opowieści nie chodzi o realizm, ale o ukazanie pewnych zachowań. Niesie on za sobą przesłanie, nie do końca o holokauście. Film opowiada historię wielkiej przyjaźni, łamiącej nawet trudne do zaakceptowania twarde reguły świata w czasie II Wojny Światowej. Opowiada o ludzkiej głupocie spowodowanej nazistowską propagandą i braku przeciwstawienia się jej. Film godny uwagi. Jest w stanie wzruszyć każdego.